Parafia św. Bartłomieja Apostoła w Czernikowie Oficjalna strona Parafii w Czernikowie

Dlaczego warto obchodzić rocznicę święceń kapłańskich?

Po co o tym chcę napisać?

W czasie, kiedy zaczyna się zacierać wrażliwość na drugiego człowieka, kiedy zaczynamy tylko zajmować się samym sobą, umyka nam bardzo proste słowo i treść tego słowa: dziękczynienie. Jak mało już w naszych sercach postawy dziękczynienia, jak mało wrażliwości i jak mało pragnienia wspólnoty z drugim człowiekiem, który jeszcze pragnie służyć wspólnocie. W naszej parafii jest trzech księży a czwarty nasz rodak już w niedługim czasie wstąpi w szereg „namaszczonych”. Czy pamiętamy w modlitwie o nich, czy jeszcze chcemy pamiętać o ich rocznicach święceń? W niedzielę swoją 29 rocznicę obchodził ks. proboszcz, 8 czerwca będzie obchodził swoją rocznicę święceń ks. Damian, a 9 czerwca  ks. Mateusz. Czy w tym dniu będziemy chcieć być z nimi na modlitwie, na Eucharystii podczas której będą dziękować Bogu za dar kapłaństwa?

Dlatego należy zacząć od tego, że każdego roku, na pograniczu wiosny i lata, biskupi w katedrach święcą prezbiterów, a w parafiach nowi księża odprawiają msze prymicyjne. O tej porze przypadają też rocznice święceń, zwykłe i jubileuszowe. Aktualnym i żywym tematem staje się posługa kapłanów w Kościele. Sprawa tej posługi nabiera aktualności, kiedy weźmie się pod uwagę kontekst roku liturgicznego dla udzielanych święceń i przeżywanych jubileuszy. Oto w tym przedziale czasu przypada zwykle Wielki Czwartek jako początek Triduum Paschalnego i zaraz po zwieńczeniu Okresu Wielkanocnego obchodzi się święto Chrystusa Najwyższego Kapłana, a tydzień później – uroczystość Bożego Ciała i tajemnicy Eucharystii (Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa). Dlatego właśnie w czasie wiosennym, kiedy przybywa księży, a także budzą się nowe powołania pod wpływem wspomnianych uroczystości i wydarzeń, warto poddać refleksji samo kapłaństwo.

Obchód jubileuszu i rocznic święceń to obchód „przymierza z Chrystusem i Kościołem”. Święcenia są bowiem wejściem w takie właśnie szczególne przymierze z Pasterzem i Jego Owczarnią. Do tej idei odwołajmy się zadając sobie pytanie: po co w parafiach obchodzi się kapłański jubileusz, czemu służy taki uroczysty dzień?

Przed podjęciem odpowiedzi, zapraszam do przeżycia pewnego wydarzenia zaistniałego przed laty na terenie Anglii:

Odbywał się popis recytatorski, konkurs deklamacji poezji. W czasie recitalu „na bis” poproszono znanego aktora, aby jeszcze coś wyrecytował. On zapytał obecnych, co chcieliby usłyszeć. Wtedy obecny tam sędziwy kapłan poprosił o recytację psalmu Dawida (Ps 23). Artysta zgodził się, bo znał ten psalm, ale postawił warunek, aby ów ksiądz uczynił to samo po jego wystąpieniu. Rzeczywiście z ust aktora – mistrza żywej mowy – popłynęły słowa wyraziste z dobrą intonacją głosu. Gdy skończył, sala głośno dała oklaski.  Po chwili jego miejsce zajął duchowny. Rozpoczął recytację ulubionego psalmu. Jego głos nieco drżał, intonacja była nierówna. Lecz audytorium było pogrążone w ciszy i zadumie. Ksiądz z wiarą i ufnością wypowiadał te słowa: „Pan jest moim pasterzem. Nie brak mi niczego. Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć. Tam orzeźwia moja duszę. Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach przez wzgląd na swoje imię. Dobroć i łaska Pana będą przy mnie blisko – one pójdą w ślad za mną, przez wszystkie dni mego życia…”. Gdy ksiądz skończył recytować, nikt nie klaskał, zapadło milczenie wobec tego misterium. Wtedy aktor zwrócił się do zebranych i powiedział: „Przyjaciele, ja zdobyłem wasze uszy, lecz ksiądz podbił wasze serca. Różnica leży w tym, że ja znam psalm, a on zna swego Pasterza. Z Nim związał całe swoje życie. Ta relacja z Mistrzem daje mu życie, i niesie go dalej!”.

Tak się zakończył uroczysty recital. My zaś wróćmy do pytania: po co obchodzimy kapłański jubileusz? – Odpowiedzią niech będą trzy komentarze.

Obchodzimy jubileusz, aby…

• oddać chwałę Bogu na wzór NMP i Świętych. Razem z Jubilatem przecież wołamy: „Błogosław, duszo moja, Pana! Wielkie rzeczy uczynił mi Pan Wszechmogący” (por. maryjną pieśń Magnificat). U osób świętych i dojrzałych duchowo wraz z narastaniem świadomości łaski powołania rosło zazwyczaj poczucie osobistej mizerii i grzeszności. Święci wydawali się sobie największymi grzesznikami. Dlatego nie koncentrowali się na własnej osobie i zasłudze lat, lecz na Bogu. Chwalili i wielbili Boga! Wołali: „Pan moim pasterzem”. To prawda, że ważna jest więź kapłana z wiernymi, z parafianami. Jednak daleko ważniejsza jest więź z Chrystusem, Pasterzem dusz naszych. Może bowiem przyjść kiedyś taki moment, spowodowany brakiem fizycznej kondycji, że zabraknie księdzu kontaktu z wiernymi i mszy parafialnej, ale pozostanie relacja z Mistrzem, który słowami „Pójdź za mną” powołał kapłana na swego sługę i przyjaciela – ustanowił go kapłanem na wieki.

Świętujemy jubileusz, aby…

• ukazać piękno wierności powołaniu, piękno każdej wierności. Aby ludzi wiernych powołaniu postawić za wzór i przykład. Zwłaszcza młodzi ludzie potrzebują wsparcia, aby się ustabilizowali i nie byli chwiejni, nastawieni na bieżącą chwilę. Dotyczy to powołanych tak do kapłaństwa jak i małżeństwa. Nie można być księdzem, zakonnikiem, mężem, lub żoną – na rok, na pięć lat… Sytuacja w rodzaju „wyszłam za mąż – zaraz wracam” jest zawsze następstwem złej decyzji, wywołanej czyjąś niewiernością!

Celebrujemy jubileusz naszego duszpasterza, także po to, aby…

• wspólnie radować się duchowym ojcostwem, duszpasterskim ojcostwem (zob. homilia papieża Franciszka w dniu 26.06.13); aby cieszyć się posługą „brata w wierze”, który „dla wielu” był dobrym towarzyszem i przewodnikiem, po prostu ojcem. Jubileusz jest świadectwem życia oddanego dla wspólnoty wiary, dla konkretnej rodziny dzieci Bożych, dla parafii. Naszym pragnieniem jest to, aby Kościół stawał się mniej instytucją usługową, a bardziej wspólnotą braci i sióstr, prowadzoną przez ojców duchowych i pasterzy, powołanych do tego przez Chrystusa. Nikt nie przyjmuje łaski święceń dla samego siebie. Kapłanem zostaje się – dla innych!

Przed nami jeszcze jeden wątek refleksji i przeżycia. Jubileusz, to także czas modlitwy i czas zatroskania o przyszłość. Czy w modlitwie można pominąć sędziwych i zasłużonych naszych duszpasterzy? Czy można dziś pominąć modlitwę o nowe powołania, o przyszłych młodych zastępców naszych dzisiejszych księży seniorów?

Maryjo, Matko Chrystusa, Najwyższego, Jedynego i Wiecznego Kapłana, do Serca Twego Syna przygarnij młodych, ofiarnych i mężnych kandydatów do służby kapłańskiej i zakonnej. Niech rośnie liczba duchownych, otwartych na „łaskę duszpasterskiego ojcostwa”. Nadto, o Maryjo, swoją opieką i macierzyńskim pośrednictwem, umacniaj każdego naszego jubilata. Mimo zmęczenia, jakie pojawia się po latach życia i apostolskiego trudu, niech mu nie zabraknie siły i odwagi do dawania świadectwa o Chrystusie. Maryjo, za Twoim przykładem Służebnicy Pańskiej, niech jego kapłańskie serce raduje się darem posługiwania Ludowi Bożemu. Niech kapłańskie dłonie jubilata mają moc, aby nałożone na głowy wiernych, przynosiły im błogosławieństwo i duchowe umocnienie. Niech kapłańskie usta jubilata niosą słowa nadziei i pociechy.

O jak dobry i miłosierny jest Pan! Wierny w przymierzu, wierny w swoich obietnicach. Przeto ma sens zawrzeć i trzymać przymierze z Najwyższym Pasterzem.