Menu
Menu
Ważne strony
Msze Święte:
NIEDZIELA: 8:00; 10:00; 12.00 (dzieci); 16:00 (młodzież)
{kaplica w Osówce: g. 9:00}
DNI POWSZEDNIE: 7:00; 17:30
KANCELARIA PARAFIALNA:
poniedziałek - piątek: 7:30-8:30, 16:00-17:00
SPOTKANIA COMIESIĘCZNE:
Bierzmowani – III niedziela miesiąca godz. 16:00
Dzieci komunijne - I niedziela miesiąca godz. 12:00
2023
Rozważanie na XXVIII Niedzielę Zwykłą 15.10
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Jezus w przypowieściach mówił do arcykapłanów i starszych ludu: «Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść.
Posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: „Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę; woły i tuczne zwierzęta ubite i wszystko jest gotowe. Przyjdźcie na ucztę!” Lecz oni zlekceważyli to i odeszli: jeden na swoje pole, drugi do swego kupiectwa, a inni pochwycili jego sługi i znieważywszy, pozabijali.
Na to król uniósł się gniewem. Posłał swe wojska i kazał wytracić owych zabójców, a miasto ich spalić.
Wtedy rzekł swoim sługom: „Uczta weselna wprawdzie jest gotowa, lecz zaproszeni nie byli jej godni. Idźcie więc na rozstajne drogi i zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie”. Słudzy ci wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych. I sala weselna zapełniła się biesiadnikami.
Wszedł król, żeby się przypatrzyć biesiadnikom, i zauważył tam człowieka nieubranego w strój weselny. Rzekł do niego: „Przyjacielu, jakże tu wszedłeś, nie mając stroju weselnego?” Lecz on oniemiał. Wtedy król rzekł sługom: „Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz, w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych».
Oto słowo Pańskie
A teraz, zanim rozważymy Słowo Boże, posłuchajcie pieśni:
Drodzy Bracia i Siostry, chrześcijanie!
W usłyszanej dzisiaj przypowieści zawarta jest analogia do uczty Królestwa niebieskiego. Królem, który wyprawia ucztę i zaprasza gości jest Pan Bóg. Uczta weselna syna królewskiego, to Boży zamysł odkupienia. Pierwsi zaproszeni, to naród wybrany. To z nim zawarł Bóg pierwsze przymierze i w jego dziejach realizowała się historia zbawienia. Cóż więc się stało, że ci z myślą o których przygotowano ucztę, ostatecznie na nią nie weszli? Ten, który zapraszał, poczynił przygotowania, poniósł nakłady, nie zmienił swojego zamysłu. Umówieni goście okazali się jednak niegodni, bo sami zlekceważyli zaproszenie, a właściwie zlekceważyli i obrazili samego króla. Ponad wspólne z nim biesiadowanie i celebrowanie zaślubin syna, przedłożyli swoje własne przyziemne sprawy. Na zaszczytną ofertę odpowiedzieli wzgardą, a nawet przestępstwem i zabójstwem.
Kolejny nabór gości, wszyscy napotkani na rozstajnych drogach, to lud Nowego Przymierza, tak spośród Izraelitów, jak i z pogan. Nie są oni lepsi od poprzedników, są wśród nich i źli i dobrzy. Ale to, że wszyscy oni weszli na ucztę, oznacza powszechność daru zbawienia – ono jest dla każdego.
Dokonują interpretacji zasłyszanej przypowieści, trzeba się z kolei zatrzymać nad tym nieszczęśnikiem, który z uczty został wyrzucony, i to jak wyraźnie jest zaznaczone w tekście, wyrzucony na zatracenie. Człowiek ten ponosi konsekwencje własnych wyborów i decyzji. Nie wystarczy znaleźć się wśród zaproszonych, aby bez żadnych własnych zasług stać się kontrahentem Nowego Przymierza. Z Bożym planem zbawienia adresowanym bezpośrednio do mnie, trzeba świadomie współpracować. Jeśli pozostając wśród weselników nie stał się jednym z nich, jeśli nie odmienił swego serca i swoich uczynków (tego stroju weselnego), to formalna tylko obecność staje się fałszywa. W końcu przychodzi czas weryfikacji i trzeba się zmierzyć z wyborem własnego serca: oprócz cierpliwości i miłosierdzia istnieje też Boża sprawiedliwość i dochodzi ona do głosu, gdy człowiek ostatecznie potwierdza swoje odrzucenie Boga. Dar wolności osoby ludzkiej, nasza wolna wola, jest Bożym darem wspaniałym i wielkim, ale można się nim posłużyć ku własnej zgubie.
Zdanie podsumowujące przypowieść, brzmi jak ostrzeżenie: „wielu jest powołanych, lecz mało wybranych”. Tymczasem jednak zawarta jest w nim również wielka nadzieja dla nas.
Z pewnością znajdujemy się w liczbie powołanych. Pewność tą daje nam fakt naszego chrztu. Stajemy się w nim dziećmi Bożymi i wszyscy jesteśmy powołani do świętości. Zadanie to realizujemy na różnych ścieżkach naszego życia, w różnych jego stanach. Nie ma wśród nich gorszych i lepszych, bardziej lub mniej uprzywilejowanych, skoro powołanie do świętości jest powszechne, to wszystkie nasze szczegółowe powołania są sobie równe, choć różne. A dalej, tylko już od nas zależy, czy powołanie to potraktujemy poważnie. Czy w dniu naszej weryfikacji staniemy przyobleczeni w weselną szatę czystego serca i prawego życia.
Wasz Ks. Proboszcz
Ks. kan. dr hab. Krzysztof Graczyk