Parafia św. Bartłomieja Apostoła w Czernikowie Oficjalna strona Parafii w Czernikowie

Drodzy Bracia i Siostry, chrześcijanie!

Dzisiejsze Słowo posyła nas, abyśmy realizowali swoje powołanie. Słyszymy dziś w Ewangelii, że Dwunastu prostych ludzi, nie wyróżniających się od innych, otrzymało od Jezusa misję głoszenia. Poszli wiec i wzywali do nawrócenia. Otrzymali też moc uzdrawiania i wyrzucania złych duchów, z której korzystali.

Wezwanie to jest jednoznaczne. A przecież jeszcze niedawno uczniowie Jezusa byli świadkami uwolnienia opętanego z Gerazy, po którym musieli opuścić pogańską krainę; później ich Mistrz został odrzucony przez krewnych i sąsiadów w nazaretańskiej synagodze.

Kiedy tak śledzimy te wydarzenia z dzisiejszej Ewangelii, nasuwa się nam wyraźnie obraz odrzucenia Amosa przez Amazjasza. Kapłan z Betel ma dosyć słuchania zapowiedzi, niewygodnych dla Jeroboama i całego Izraela. W ostrych słowach usiłuje wypędzić go z królewskiej stolicy. Amos, prosty pasterz, nie nazywa siebie prorokiem. Bezinteresownie głosi wolę Bożą. Podobnie Jezus nakazuje Dwunastu nie troszczyć się o utrzymanie, lecz mają wziąć tylko jedno ubranie, laskę i sandały czyli rzeczy konieczne. Najważniejsze jest: iść i głosić, uzdrawiać i uwalniać od Złego. Nadmierna troska o narzędzia i środki tłumi wyższy cel, tłumi uzdrawiającą moc Dobrej Nowiny.
Prymat  głoszenia nawrócenia nie przysłania misji uzdrawiania. Uczniowie Jezusa otrzymali również władzę uwalniania ludzi z różnych chorób i niszczącego wpływu Złego. Stają więc odważnie do walki, która ostatecznie rozstrzygnie się na Golgocie.

Czy i my powinniśmy się czuć zobowiązani do takiej walki duchowej?

Dzisiaj powołani, pozornie zwyczajni, muszą czuć się również przynagleni do pokornej służby Bogu, „byśmy istnieli ku chwale Jego majestatu, my którzy już przedtem nadzieję złożyliśmy w Chrystusie (...) w oczekiwaniu na odkupienie, które nas uczyni własnością Boga” mówi św. Paweł w Liście do Efezjan. Naszą misją jest więc świadectwo życia, które ma stać się wzorem i sprawi, że uwolni ludzi od grzechowych przywiązań, pokona wszelkie bariery zamykające drogę miłosierdzia, gdyż „w Jego ranach jest nasze uzdrowienie”, jak powie prorok Izajasz.

Jeżeli chcesz być skuteczny w swoich działaniach ewangelizacyjnych czy w spełnianiu swojego powołania, to nie może to być tylko twoje działanie, ale działanie Chrystusa przez ciebie. Musi to być działanie wspólnoty, jaką jest Kościół, w którym Jezus cię posyła i to nie samego. Wtedy dopiero będzie skuteczne. To odnosi się do każdego powołania. Małżonkowie, którzy udzielili sobie sakramentu małżeństwa, nie idą przez życie samotnie, mają siebie, ale także Jezusa, który ich połączył i przychodząc w tym właśnie sakramencie, dał im „pakiet” łask potrzebnych do tego, by przeżyć życie razem, by pokonać demona niewierności, zniechęcenia. On w małżeństwie sakramentalnym daje łaski potrzebne do skutecznego ewangelizowania siebie nawzajem i przekazywania wiary dzieciom. On uzdalnia do tego, by świadectwem życia ukazywać sens życia małżeńskiego.

Na koniec postawmy sobie pytania i poszukajmy na nie odpowiedzi w swoim sercu:

• Czy jestem już dzisiaj gotowy powierzyć swoje życie Bogu? Jeśli nie to co mnie powstrzymuje? Czy pozwalam Bogu działać przeze mnie?
• Czy moja obecność tutaj na mszy św. i przykład życia jest świadectwem Chrystusowej miłości? Kiedy i dlaczego tak nie jest? Jak mogę to zmienić?
• Czy odnoszę się do ludzi z miłością?
• Czy mam swoje miejsce w Kościele – wspólnocie powołanej do szerzenia Bożego miłosierdzia słowem i czynem? Jeśli nie, to czy wytrwale go szukam?

Dobry Jezu, wezwałeś nas, abyśmy uświęceni wodą chrztu świętego byli dla świata żywymi świadkami Twojej miłości. Tak jak wtedy Apostołów, już dzisiaj posyłasz nas, aby oświetlić światłem Ewangelii ciemności ludzkiej słabości. Wzmocnij nas swoją łaską i pokaż nam, jak chcesz, aby Twój przykład był widoczny w naszym życiu. 

Wasz Ks. Proboszcz
Ks. kan. dr hab. Krzysztof Graczyk