Parafia św. Bartłomieja Apostoła w Czernikowie Oficjalna strona Parafii w Czernikowie

Drodzy Bracia i Siostry, chrześcijanie!

„Odwagi! Nie bójcie się!... On sam przychodzi, by was zbawić”. „Nie lękajcie się. Te słowa wielokrotnie w czasie swojego pontyfikatu wypowiadał Święty Jan Paweł II Papież. Słowa te mają przypominać, że w naszym codziennym chrześcijańskim trudzie życia nie mamy zasklepiać się w sobie, w swoich partykularnych problemach, ale stale wychodzić do świata, do drugiego człowieka, który nieustannie potrzebuje prawdy, że On przyszedł, „by nas zbawić”.

Lęk w jakiejkolwiek postaci, przed czymkolwiek, czy przed kimkolwiek, zawsze jest niedobrym doradcą. I na pewno na strachu nie można budować swojego życia. Owo „Nie lękajcie się” to przede wszystkim powiew nadziei. Człowiek, który doświadcza w swoim życiu mocy i obecności Boga samego, nie ma się czego bać, a zarazem jest zaproszony, staje się uczestnikiem największych Tajemnic naszej wiary. Spotkanie, które nie tylko zapowiada przyszłe spotkanie „twarzą w twarz”, ale już teraz pozwala mu żyć jako dziecku Bożemu.

Choć na etapie swoich wędrówek po Ziemi Świętej Pan Jezus zaznaczał wyraźnie, że jest posłany do owiec, które poginęły z domu Izraela, to jednak swoimi czynami zapowiadał również czas późniejszy, kiedy Jego misja rozszerzy się. Bywał przecież na terytoriach zamieszkałych przez pogan i miewał spotkania z tamtejszymi mieszkańcami. Takim pogańskim terenem była wschodnia strona jeziora Genezaret, o której słyszymy w przeczytanym przed chwilą fragmencie Ewangelii.

W świetle całego przesłania Ewangelicznego staje się jasne, że powszechność zbawienia w Jezusie dotyczy Izraelitów, greckich mieszkańców Dekapolu i dotyczy też wszystkich pozostałych ludzi na całym ziemskim obszarze i na przestrzeni dziejów.

Cud uzdrowienia człowieka głuchoniemego z dzisiejszej Ewangelii, może być odczytywany jako figura, model zbawczej misji Syna Bożego. Przyszedł On na świat, żeby dokonać nowego stworzenia, odnowić i naprawić to, co zniszczył grzech. Człowiek, którego przyprowadzono do Jezusa, był w wyjątkowo trudnej sytuacji. Był wręcz odcięty od ludzi, zamknięty jakby w więzieniu, przez swoje kalectwo. Nie był zdolny do normalnych relacji w ludzkiej wspólnocie. To, czego dokonał Jezus, to że „otworzyły się jego uszy, więzy języka się rozwiązały” to znacznie więcej niż uzdrowienie dwóch funkcji jego ciała. Na uboczu, nie robiąc z tego publicznego widowiska, Pan Jezus dotykiem uzdalnia go do słyszenia i do odpowiadania. W tym co się dokonało, najpiękniejszy jest aspekt duchowy. Jezus mocą swojego Ducha otworzył, uwolnił całego człowieka, jego ciało i duszę, przywrócił go społeczeństwu.

Na tym polega zbawcza misja Jezusa, że On uwalnia wszystko to, co grzech w człowieku zamknął: otwiera na drugiego człowieka i na Boga – przywraca zdolność kochania.
Symboliczne jest w tym tekście wypowiedziane przez Jezusa słowo: «Effatha».

«Effatha» – warto sobie uświadomić, że słyszymy dokładnie to, co wypowiedział Pan Jezus wtedy, nad Jeziorem Galilejskim, tym mocniej przemawia do nas to słowo dzisiaj. Podczas przygotowywania do chrztu osób dorosłych odbywa się obrzęd Effatha, gdzie po przeczytaniu tego fragmentu Ewangelii celebrans dotyka uszu i ust każdego z katechumenów mówiąc: „Otwórz się, abyś na cześć i chwałę Boga wyznawał wiarę, którą ci głoszono”. Aby człowiek otworzył się na głos Boga w swoim życiu i dał Mu odpowiedź wiary, potrzebuje przełamania niewoli, w jakiej zamknął go grzech pierworodny. My wszyscy ochrzczeni mamy taką zdolność, bo zostaliśmy nią obdarowani w tym sakramencie. A skoro jesteśmy do tego zdolni, już tylko od nas zależy, czy faktycznie zechcemy Boga słuchać i Mu odpowiadać. Jezus przychodzi nam w tym z pomocą, mówiąc dziś po raz kolejny każdemu z nas: „«Effatha», to znaczy: Otwórz się”.

Nosimy w sobie rany, które sami sobie zadaliśmy, albo które ktoś nam zadał. Rany te potrzebują lekarza. Mówimy od wieków, powtarzając za Ojcami Kościoła, że gdzie jest sakrament, tam jest Chrystus. Uzdrawiająca moc jakiegokolwiek sakramentu zawsze na nowy sposób otwiera na działanie Boga i na Jego obecność. Owo „Effatha” dokonuje się w każdym sakramencie i usposabia do trwania w bliskości z Bogiem.

Prośmy dziś o dar otwarcia uszu naszego serca, o zdolność słuchania – słuchania drugiego człowieka, być może żyjącego z tobą pod jednym dachem, słuchania Boga, żyjącego w tobie, w świątyni twojej duszy.

Wasz Ks. Proboszcz
Ks. kan. dr hab. Krzysztof Graczyk